Banjer is rond 1 juli geboren. Toen wij hem gingen halen zagen wij hem springen van bank tot bank. Hij was zeer levendig en beweeglijk.

Het enige nadeel was dat hij zo wie zo geopereerd zou moeten worden aan zijn "pieleke". In zijn buikwand zat een heel klein gaatje waar hij uit plaste. Dat was natuurlijk ontstoken. De binnenkant was altijd vies van de urine wat langs zijn buik naar beneden liep.

Operatie was goed gelukt en de ontsteking was zo goed als over. Later hebben we hem nog gecastreerd zodat er geen sperma meer uit kwam, wat ook weer ontstekingen opleverde.

In december 1995 hebben we nog even voor zijn leven gevreesd. Tommy en Banjer kregen kennelhoest en natuurlijk had Banjer het weer erger. Hij kwam er maar niet overheen. Het laatste redmiddel was prednison. We hebben heel wat nachten naast hem gezeten.

Door alle medicijnen die hij had gehad, had hij een ruisje op zijn hart.

Banjer had altijd pech. Hij deed met alles mee wat maar aan ziektes rondwaarde. Tommy en Banjer konden niet met en niet zonder elkaar.

Het was een sterk team samen. Jagen konden ze als de besten. Als Tommy een spoor rook dan was het "immer grade aus" en dan kon je maar gaan staan wachten totdat de heren het genoegen hadden om terug te komen. Tommy was geen probleem. Die kwam wel weer terug naar de plaats van waar hij vertrokken was, maar Banjer ging als een blinde hond achter Tommy aan. Als hij hem dan kwijt raakte.......... dan ging hij gewoon zitten en was dan heel paniekerig. Dat was ook de reden dat we ze zelden of nooit met z'n 2en los lieten in het bos. Ze hadden veel te veel jacht instinct.

Op 1 januari 2006 kwamen we thuis na een feest. Banjer lag lusteloos in zijn kussen. Normaal gesproken was hij erg blij als we thuis kwamen. Ik zag dat zijn tandvlees erg wit was. We zijn dus meteen naar de dierenarts gegaan.

Wat een verdriet zeg. Hij had een tumor aan zijn milt en die tumor was gesprongen. Hij was aan het doodbloeden. Niets meer aan te doen. Agressieve vorm van kanker. Fijn begin van het jaar.

Thuis gekomen hebben wij hem op de bank gelegd, op zijn dekentje, zodat Tommy afscheid van hem kon nemen. We hebben hem de hele nacht laten liggen en de volgende ochtend hebben we hem in zijn grafje gelegd in de tuin.

Onze lieve eigenwijze Banjer. Hij was voor een dubbeltje geboren, maar wilde altijd een kwartje zijn. Hij was er 1 met een gebruiksaanwijzing. Hij had een enorme hekel aan kinderen en poezen. Ook vreemde mensen werden met argusogen aangekeken. Ze mochten niet te druk en te aanhalig doen. De 2 buurmannen mocht hij niet, die waren veel te druk. Als hij de kans kreeg dan ging hij gelijk in hun broekspijp hangen.

1 maal is hij door een verwilderde poes in zijn oog gekrabd. De dierenarts heeft zijn 3e ooglid als een natuurlijk verbandje gebruikt en die aan de bovenkant van zijn oog vastgenaaid.

Zijn tanden liet hij regelmatig aan Tommy zien, maar die werd er niet warm of koud van.

Hij zal altijd een plaatsje in ons hart blijven houden. Dag lieve Banjer.